‘Mama Sherida’ (33) ziet nog geen nieuwe Sherida Spitse: ‘Als ze verwend raken, zeg ik daar wat van’
Sherida Spitse haalt uit in het duel met Vietnam.Beeld Getty ereldkampioen worden, een nieuw buitenlands avontuur, trainer worden: zie hier de beknopte toekomstplanning van Sherida Spitse. Met maar liefst 219 interlands voor Oranje is ze recordinternational en als het aan de captain zelf ligt, komen daar nog heel wat interlands bij. “Het WK in eigen land, áls dat er over vier jaar komt, daar wil ik absoluut bij zijn. Ja, dat is reëel, ik kan nog door tot mijn 37ste. Ik zie speelsters op dit WK die nog ouder zijn. Dus waarom niet? Ik moet goed naar m’n lichaam luisteren.”Vanuit een fauteuil in het Trinity Wharf Hotel in Tauranga beantwoordt ze kalm alle vragen over haar toekomst. Ze is er inmiddels wel aan gewend. “Het lijkt wel alsof in Nederland meer wordt gesproken over oudere spelers dan in het buitenland. Wat maakt leeftijd nou uit? Het gaat toch om kwaliteit, wat ik laat zien op het veld? In het buitenland wordt vooral met lof over oudere speelsters gesproken. Is het voorbij? Ben je niet te oud? Ben je niet te traag? Wordt dit je laatste toernooi? Daar kan ik me aan ergeren, ja. Typisch Nederlands. Of ik ook trager ben? Nee, ik vind van niet. Als je de wedstrijden bekijkt, val ik niet door de mand toch? Dan had de trainer er inmiddels wel iets aan gedaan, denk ik.” Zevende eindtoernooi Spitse bouwde haar fraaie carrière op als middenvelder. Op dit WK, alweer haar zevende eindtoernooi, is ze met Stefanie van der Gragt en Dominique Janssen een van de drie centrumverdedigers in het geliefde 3-5-2-systeem. Het maakt haar weinig uit, als ze ‘haar team’ maar kan aansturen. “Op momenten dat ik er niet in stond, hoorde je vaak dat het elftal iets miste, qua coaching. Dus ik krijg ook positieve reacties, hoor. Ik hoor vaak genoeg: ‘Ze staat toch maar weer op het WK’. Dus ja, ik lees alles, positieve én negatieve reacties, maar ik doe er niets mee, zie het alleen maar als een extra uitdaging. Misschien is dat de nuchtere Fries in mij.” Stoppen? Ze piekert er niet over. Haar 6-jarige zoontje Jens en haar 3-jarige dochtertje Mila moeten dus nog heel eventjes geduld hebben. “Als ik weg ben, weten ze dat het voor voetbal is. Mila zei tijdens de wedstrijd tegen Portugal: ‘Mama Sherida, ik wil naar mama Sherida.’ En Jens heeft weleens gezegd dat ik moest stoppen met ‘dat stomme voetbal’. Omdat ik zo vaak weg ben. Ik zeg dan: ‘Mama voetbalt niet haar hele leven, het is haar werk.’ ‘Ja, maar je moet wat anders doen,’ zegt hij dan. Of dat pijn doet? Nee, niet zozeer. Als ik dan zeg dat we een beker kunnen winnen, is het weer goed. Bij Ajax stond hij ook vooraan bij het kampioenschap. Dat vindt hij mooi. Het is nog voor een paar jaar, ik voetbal niet tot mijn vijftigste. Uiteindelijk komt er een eind aan. Maar nu nog niet.” Spitse was er al bij toen het EK 2009 in Finland werd gespeeld. Sindsdien maakte ze de stormachtige ontwikkelingen van het vrouwenvoetbal mee, maar ze zag ook langzaam de over-mijn-lijkmentaliteit verdwijnen. “De nieuwe generatie heeft dat minder. Dat is in die zin niet erg, maar je hebt in een elftal wel een combinatie nodig. Wij moesten vroeger heel hard werken om iets waar te maken, de droom om als klein meisje profvoetbalster te worden bestond helemaal niet.” Ben je jaloers op de nieuwe generatie? “Nee, want ik ben heel blij met wat ik heb meegemaakt. Zij hebben het nu wat luxer, maar dat moet ook. De sport moet zich ontwikkelen. Bij Ajax heb ik weleens benoemd wat ik had en wat zij nu hebben. In die zin zet je ze dan even op hun plek en laat je ze voelen hoe het ook kan zijn in het vrouwenvoetbal. Als ik het gevoel heb dat ze verwend raken, zeg ik daar wel wat van.” Die mentaliteit: is die gevormd door het voetbal of is dat jouw karakter? “Dat is ook mijn karakter. Of het nou voetbal of een kaartspelletje is: ik wil altijd winnen en je zult me altijd horen. Ik hoop dat er in de toekomst een nieuwe Sherida opstaat, want je ziet er niet veel van. Ja, die zou ik best zelf willen opleiden. Veel mensen zeggen dat het bij me zou passen en ik zou het ook leuk vinden.” Je hebt al in Noorwegen, toen de top van Europa, gespeeld. Hoe groot is jouw wens om nog in Engeland te spelen? “Dat wil ik heel graag meemaken. Omdat ik voel dat het in mij zit, dat ik het niveau aankan. Maar dan moet alles kloppen. Ik speel nog steeds in Oranje en dat vind ik eigenlijk het allerbelangrijkste. Met het oog daarop wil ik ergens elke week blijven spelen.” Heb je een droomclub? “Ik vind Barcelona een prachtige club. Maar als er iets komt, kijk ik vooral of die club bij me past. Ik heb altijd alles op gevoel gedaan. Nadat ik de dubbel had gewonnen in Noorwegen was het daar klaar en kon ik naar Ajax, ook mijn droomclub. Ik heb daar ook nog een tweejarig contract, dus je weet nooit wat er gebeurt.” Dat ze in de eerste WK-wedstrijd tegen Portugal direct een assist op het hoofd van Stefanie van der Gragt afleverde, voelde heerlijk voor Spitse. “Clubs kijken naar statistieken, maar je moet ook geluk hebben. Soms had ik een wereldtoernooi achter de rug, zoals het EK 2017, en kwam er niks. Dat je dacht: hoe kan dat nou? Ik wacht rustig af.” Oranje treft Zuid-AfrikaNiet Italië maar Zuid-Afrika is de tegenstander van Oranje in de achtste finale van zondag (04.00 uur Nederlandse tijd) in Sydney. Daarmee lijkt de weg naar de kwartfinale, tegen de winnaar van Spanje - Zwitserland, open te liggen voor Andries Jonker en zijn ploeg. Nederland verloor nog nooit van Zuid-Afrika en versloeg die ploeg acht keer. Het bereiken van de achtste finales is een historische prestatie voor Banyana Banyana, zoals de bijnaam van het Zuid-Afrikaanse vrouwenelftal luidt. De 3-2 winst op Italië is voor de ploeg de eerste zege ooit op een WK. In 2019 gingen alle groepswedstrijden. In de groepsfase van het huidige WK werd verloren van Zweden (2-1) en gelijkgespeeld tegen Argentinië (2-2). Met plek 54 op de wereldranglijst zijn er van de 32 landen op dit WK ook maar twee landen die nog lager dan Zuid-Afrika gerangschikt zijn: Marokko (72) en Zambia (77).Vooral Thembi Kgatlana was verantwoordelijk voor de Zuid-Afrikaanse stunt. De 27-jarige speelster van het Amerikaanse Racing Louisville maakte in de 92ste minuut de winnende goal tegen Italië, waarna ze vol emotie voor de camera verscheen. “Ik ben net terug van een zware blessure en heb in de afgelopen weken drie familieleden verloren. Ik had ervoor kunnen kiezen om naar huis te gaan, maar ik wilde bij de meiden blijven. Dat is hoeveel het voor mij betekent om hier voor mijn land te spelen.”
|
Tags: vrouwenvoetbal,, SheridaSpitse
Comments powered by CComment